İpin ucu burada Riko, işte elimde
Böylece bir ölçü olmadığımı
Bir ölçünün muhatabı olduğumu sana ilan ediyorum
İpi pürman tutarak
Var oluş sebebime uygun duruyorum
İçim kuş gibi yüzüm pek
Onu selamlamış oluyorum
İşte böyle Riko, elimle.

Burada duruyorsam bu haddini bilmek çizgisinde
Yerince ve zamanınca mutlaka kul olarak
Had bildirmenin çizgisinde duruyorsam aynı yürekle
Senin dilinde denge diye okunabilen o şey
İpin ucu işte Riko, burada, gözümde

Yol gözleyip evrim ağaçlarını taşıyan mekanik gemiler beklemiyorum
İnsan sarışın ve mavi gözlüdür
Diğer bütün kıtalar gebersin diyerek döndürülen
O dümenlerdeki o mekanik elleri sıkmak
Öz rengini dünyalara değişenlerden olmak istemiyorum
İnanınca dirildiğim Evliya Ağacının gölgesini terk etmiyorum
Bu benim varlığımın öz aşısı
İnsanlık disiplini dediğin o kıymet
İpin ucu işte Riko, burada, göğsümde
Şahidim, bırakmıyorum.